Foch

 Ciepło.

Wreszcie.

Na Bliskim Wschodzie gorąco. Znów.

U nas tematy zastępcze a krzywa rządzącym rośnie. Taki cud.

Kończymy zdalne nauczanie. Niektórzy mówią, że na krótko, że zaraz znowu, oj chyba nie. Wytrzymamy do końca czerwca w szkole i prorokuję, że jesienią też do niej wrócimy.

Nauczanie na emeryturze jest bardzo przyjemne. Wreszcie "prawdziwe" pieniądze, żadnego stresu, uczniowie jacyś tacy bardziej komunikatywni a jeśli nie to ich pulsujące awatary w zupełności mi wystarczają.

Lubię uczyć zdalnie. Jest to wygodne.

Lubię też być w szkole. 

Wszędzie mi dobrze? Oj, to z pewnością wpływ szczepionki. Jestem już sterowana. I jakżesz to jest przyjemne...

PS

Podświetla mi "jakżesz" na czerwono, taka stara jestem, że używam nieznanych wyrazów? Foch.

Alleluja

 cud jakiś, Athina wróciła do blogowania

szczerze mówiąc nigdy nie wiem, gdzie mieszka :(

A ja mieszkam nadal na wsi. Pandemia uświadomiła mi (brutalnie i bez ogródek), że żyjąc pod jednym dachem z autystą lepiej mi będzie na wsi niż w mieście. W mieście, do którego tak bardzo pragnęłam wrócić...

Niby mam tam adres, tam, w mieście, ale autyzm woli być na wsi.

Więc i ja tu będę.

Jedno dziecko daleko, drugie na dystans, zastępczość na wygaszaniu.

Emerytura.

Plus praca.

Żadnych planów.

Kot, "spadek" po dziecięciu, które wyjechało za chlebem i którego nie widziałam już rok i dwa miesiące.

Nie widziałam jak rósł jej ciążowy brzuch, nie pocieszałam przy nudnościach, nie będę trzymać wnuka. Zaszczepiłam się, ale nie mogę tam polecieć.

Żadnych planów.

Pożegnanie

 Żegnam tu, w tym miejscu, mojego Przyjaciela.

Dobrego Człowieka.

Pokonał go ALS

Kiedy pisał już tylko jednym palcem i czytał jednym okiem miał tyle pomysłów, planów.

Będę pamiętać.

Zaglądał do mojego bloga.

Może robi to teraz.