22 gru 2009

"Rainman" nie żyje

Pierwowzór Rainmana Kim Peek zmarł 19 grudnia w wieku 58 lat - podały w środę światowe media. Peek, autystyczny geniusz, znał na pamięć ok. 12 tysięcy książek i obdarzony był niezwykłymi umiejętnościami matematycznymi.

Niestety Wu nie komunikuje się werbalnie i nie mogę sprawdzać jego wiedzy, ale wiem, że "czyta" swoje książki, że ma pamięć fotograficzną (potrafi odnaleźć fotografię miejsca, w którym byliśmy, nawet, jeśli fotografia jest zrobiona zupełnie z innej perspektywy).że nigdy tego nie wykorzysta i również, jak Rainman potrzebuje opieki...

Ojciec Raimana może już odejść spokojnie...

o naszych polskich Rainmanach jest na stronach tej fundacji

8 komentarzy:

Anonimowy pisze...

Witaj Beato, rodzice autystycznych dzieci musża mieć w sobie dużo determinacji i energii. Taki ktoś pogrążony w swoim świecie na pewno na swój sposób jest szczęśliwy, choć jak sądzę powstaje problem w wypadku jakiejś choroby.
Ciekawe, czy kiedyś zostanie wyjasnione podłoże autyzmu i uda się go leczyć, albo może lepiej rozumieć i wykorzystywać potencjal tych ludzi.
Maria Dora

Latarnik pisze...

Dla mnie - z zupełnie subiektywnego punktu widzenia - dzieci autystyczne to geniusze z zablokowaną możliwością komunikacji zewnętrznej. Jeśli kiedyś uda się tę blokadę znieść, będzie dobrze.

Neskavka pisze...

Podziwiam Tych rodziców za włożoną pracę i ogrom miłości.Dzieci nie powinny chorować...

Beata pisze...

Latarniku - jesli uda się znieść blokadę ich geniusz zaniknie...

Beata pisze...

Mario Doro, każda niepelnosprawność dziecka jest boleścią dla jego rodziców, ja jestem wdzięczna, że Wu jest sprawny fizycznie, chociaz...będac młodą mamą powiedział kiedyś, że "lepiej" mieć dziecko na wózku, bo się je ma stale, bezpiecznie przy sobie, bo nie ucieka...
Szczęście autystów jest niepewne, żródło autyzmu leży w ich nieustannym lęku, jak w schizofrenii...

Beata pisze...

Neskavka, no:) duże dzieci też nie powinny:)

anabell pisze...

Beatko, już Ci kiedyś pisałam i nadal to podtrzymuję- jesteś bardzo dzielną dziewczyną i ja Cię podziwiam.Wu ma akurat jedną z cięższych postaci autyzmu,bo jak sama wiesz autyzm autyzmowi nierówny.Wiem,że to dla Ciebie nieustająca trauma i w pełni to rozumiem.W mojej rodzinie też jest dziecko autystyczne (dziewczynka), ale nie w takim stopniu jak Wu.Oni mieszkają w Stanach i ta mała jest codziennie rehabilitowana.Efekty są (tylko pieniędzy coraz mniej), w każdym razie jest już na tyle dobrze,że można z nią spokojnie porozmawiać i nawet da się przytulić. Mam nadzieje,że kiedyś będzie istniała możliwość naprawy uszkodzonych neuronów, lub poznamy mechanizm zapobiegania takim uszkodzeniom.
Miłego,;)

Beata pisze...

Anabell, tulę Twoją rodzinę! To dzięki USA tak wiele wiemy o autyzmie, stamtąd wychodziły najwazniejsze tarapie, (najbliżej nas behawioryści, których za tresure nie za bardzo lubię).

Może kiedyś bedzie mozna "naprawić" naszych autystów, ale każdy rok, to jedna szansa mniej...jesli ktoś przez wiekszość swego zycia nie korzystał ze swojego ciała, umysłu tyle ile by mógł, to później nie będzie potrafił żyć...takie jest moje zdanie i mam nadzieje, że sie mylę...